yağmur

anlamsız, istemsiz, saçma bir gerginlik aldı yine beni sen geldiğinde.. küçük çocuklar gibi ağlayasım geliyor da utandığımdan kendimi tutuyorum. sesin, ışığın değil beni geren sadece varlığın.. oysa ki ne de güzel kokarsın, kimsede olamayacak kadar şeffafsın.. bazılarına huzur bile veriyormuşsun duyduğuma göre.. ama dedim ya sen geldiğinde, ben var olan azıcık huzurumu da yitiriyorum.. eve kaçmak tek çarem oluyor.. ıslaklığından korkmuyorum.. kapalı alanda olmak değil benim derdim evde olmak sadece.. kötü bir şey olacak hissi delirtebiliyor.. hiç kusura bakma ama sen yaratıyorsun bunu.. oysaki ben ,yer ve gök arasında, başka bir deyişle de gökten düşmemiş milyonlarca tanenden biriyim.. sanırım sana yakışmıyorum yağmur. ne dersin?