Karıştırmamalı

İnsanlar ölüyor. Kimi trafikte, kimi hastalıktan, kimi cinayete kurban, kimininki intihar.. Canlar yok oluyor genç ya da yaşlı.. Bazıları daha çocuk.. Yakından tanık olmadıkça çok kolay çıkıyor ölümün adı dilden. O kadar boş yere harcıyoruz ki aslında ruhumuzu ölümü unutarak. Zamanımızın en büyük kısımları hep gereksiz duygularla veya uğraşlarla kaplı. Kendimizin kıymetini bilmezken biz başkaları için feda ediyoruz bir çok şeyi. Hak edildiği için verilen değer ve özverilere değil lafım. Sevmek ve bağlılık duymak her insanın ihtiyacı. Kendimizi unutmadan yapılanı ise tadından yenmez. Ama sonsuza dek nefes alacakmış gibi umursamazlık göstergesi aptallık oluyor. Her anın, her durumun ve öngörünün farkında olarak yaşamak çok daha dengeli değil mi? Benim mi kafam bulandı? Bunu bayılmak zannetmemeli ÖLÜYOR, ÖLÜYORSUN, ÖLÜYORUM..